Faruk Sevim
İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisi verilerine göre, 2014 yılı Nisan ayında 115 işçi, yılın ilk 4 ayında ise 396 işçi yaşamını yitirdi. İnşaat işkolunda 108 işçi, tarım ve orman işkolunda 56 işçi, taşımacılık işkolunda 47 işçi, ticaret, büro, eğitim, sinema işkolunda ise 33 işçi yaşamını yitirdi.
Ocak-Nisan aylarında iş cinayetlerinde hayatını kaybeden 396 işçiden 119’u trafik-servis kazası, 79’u düşme, 65’i ezilme-göçük, 21’i zehirlenme-boğulma, 17’si elektrik çarpması, 8’i patlama-yanma, 7’si nesne düşmesi-çarpması, 2’si kesilme kopma, 78’i meslek hastalıkları, kalp krizi, intihar, yıldırım düşmesi, saldırı vb. gibi nedenlerden dolayı hayatını kaybetti. İş cinayeti kurbanı olan işçilerden 23’ü kadın, 373’ü ise erkek işçidir.
2013 yılında 77 bin iş kazası oldu, en az 1.235 işçi iş kazası ve meslek hastalığı sonucu yaşamını yitirdi. Türkiye, 100 bin çalışan başına ölümlü iş kazalarında Avrupa‘da birinci.
İş kazalarının asıl sorumlusu işverenler ve devlettir.
İşveren örgütlerinin de itiraf ettiği gibi, iş kazalarının %98’i, meslek hastalıklarının da %100’ü önlenebilir felaketlerdir. Ama yine bizzat işverenler ve en büyük işveren olarak devlet, çalışma saatlerini uzatarak, aşırı fazla mesai yaptırarak, taşeron çalıştırarak, ücretleri düşürerek, gerekli güvenlik önlemlerini almayarak iş cinayetlerinin temel sorumluları olarak öne çıkmaktadır. Artık işçi sağlığı ve iş güvenliği sınıf mücadelesinin önemli bir alanı haline gelmektedir.
İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği Meclisi’nin raporunda yer alan sayılar, iş cinayetlerinin yasal düzenlemelere rağmen artarak devam ettiğini, yasal düzenlemelerin kâğıt üzerinde kaldığını ve denetimlerin gerektiği gibi yapılmadığını gösteriyor. İşçi ölümlerini durduracak olan işçi sınıfının örgütlü mücadelesidir. Bu nedenle işçiler, kendi sınıf çıkarları temelinde birleşerek iş kazalarına ve iş cinayetlerine karşı mücadele etmelidir. Sendikaların da bu konuda üzerlerine önemli görevler düştüğü aşikardır.
