Sosyalist İşçi 248 (4 Şubat 2006)
LCR kongresi toplandı:
Fransa'da birlik için mücadele
Devrimci Komünist Birlik, LCR, Fransa’daki devrimci örgütler içinde en önemli olanı. Geçenlerde LCR 16. Kongre’sini yaptı. Uluslararası Sosyalizm Akımı’ndan Alex Callinicos aşağıdaki raporu yazdı.
1995 Kasım-Aralık aylarında yaşanan kamu sektörü grevlerinden beri Fransa Avrupa'da neo-liberal politikalara direnişin öncülüğünü yapıyor. 29 Mayıs 2005'te yapılan Avrupa Anayasası referandumu tüm kıtadaki bu politikaların uygulayıcısı egemen sınıflar için belirleyici bir bozgun oldu.
Bunu, geçen kasımda işçi sınıfı bölgelerinde yaşanan ve tüm Fransa'yı sarsan ayaklanmalar izledi. Bu isyanlar çok büyük sayıda genç insanın içine düştüğü yabancılaşma ve öfkeyi gösteriyordu.
Bu durum Fransa'nın radikal solunu bir mücadeleyle yüzyüze getirdi. (Referanduma-ç.n.) hayır kampanyası onbinlerce aktivisti bir araya getiren bir yerel komiteler ağı doğurdu. Bu komiteler "29 Mayıs kollektifleri" olarak devam etti.
Şimdi anahtar soru bu hareketin Jacques Chirac başkanlığındaki sağcı hükümete karşı etkili bir mücadele yürütüp yürütemeyeceği. Örgütlü sol Hayır kampanyasında kilit bir rol oynadı.
İngiltere'deki İşçi Partisi'nin Fransız muadili Sosyalist Parti (SP) Avrupa Anayasası konusunda bölündü. SP taraftarlarının çoğunluğu parti liderliğini dinlemedi ve hayır oyu kullandı. Muhalif SP önderleri hayır kampanyasında Komünist Parti (KP) ve LCR ile birlikte çalıştı. Bu güçler 2007 başkanlık seçimlerinde tek aday göstermek için de birlikte hareket edebilecekler mi?
KP örgütlü Fransız işçi sınıfı içinde temel güç olmayı sürdürüyor. 1997-2001 arasında SP'nin belirleyici olduğu sol koalisyon hükümetinde görev yapmıştı. Bu hükümet kendisinden önceki sağ hükümetlerle neredeyse aynı neo liberal politikaları uyguluyordu. Blairizmin bir türü olan bu uygulama Fransa'da sosyal liberalizm olarak adlandırılıyor.
Halen düşüş yaşayan KP desteğinin sola kaydığını gördü. Lideri Robert Hue 2002'deki başkanlık seçimlerinde iki troçkiste, Lutte Ouvrière adayı Arlette Laguiller ve LCR adayı Olivier Besancenot'a yenilmişti.
Hue'nun halefi Marie George Buffet KP'nin soluna yöneldi. Ama parti iki şeyin arasında kalıyor: aşırı soldan gelen basınç ile parlamentoda sandalye kazanmak ve şu anda sahip olduğu yerel konseyleri elinde tutmak için SP ile yapmak zorunda hissetiği ittifak.
Bu durum LCR'a stratejik bir rol veriyor. KP'nin 50-60 bin üyesine karşı yalnızca üç bin üyesi var. Ancak aktivistleri sağlam köklere sahip ve 2002 seçimlerinden beri üye sayısı ikiye katlandı. Lig'in sözcüsü Besancenot Fransa'nın en popüler isimlerinden biri. Yapılan kamuoyu yoklamalarına göre, başkanlık seçimlerinde Buffet'nin alacağı %4.5 oya karşılık Besancenot'un %8 oy alacağı tahmin ediliyor. KP yakın zamanda LCR'a birlikte çalışan bir parti kurma önerisi götürdü.
Lig'in güçlü konumunu, Guardian gazetesinin Fransız muadili Libération'un geçen Cuma kongreye ilk üç sayfasını ayırmış olması da gösteriyor.
Ne yazık ki LCR bundan sonra ne yapacağı konusunda derin bir bölünmüşlük yaşıyor.
Kongre tartışması
LCR liderliği birkaç yıldır François Sabado, Olivier Besancenot ve Alain Krivine önderliğindeki çoğunluk ile LCR'ın haftalık gazetesi Rouge'un editörü Christian Piquet'nin başını çektiği bir azınlık arasında ikiye bölünmüş durumda. Platform 1 olarak bilinen çoğunluk, haklı olarak, Lig'in kimliğini devrimci Marksist bir örgütlenme olarak sürdürmeyi savunuyor. Platform 3 denilen azınlık ise bu geleneği sürdürmekte pek istekli değil. Bunlar LCR'ı, içinde hem KP hem de SP unsurlarını barındıran bir hatta katalizör olarak görüyorlar.
Ne yazık ki Platform 1, referandum kampanyasının yeni ve geniş bir radikal sol parti - Respect, Almanya'daki Linkspartei ve Portekiz'deki Sol Blok gibi- kurmak için gerekli koşulları yarattığı fikrine karşı tartışma tuzağına düşüyor. Besancenot kongrede delegelere yaptığı konuşmada şunları söyledi: "29 Mayıs Kolektifleri ayaklanmalara yanıt üretemedi çünkü isyanların meşru mu yoksa hata mı olduğu konusunda bölünmüşlerdi. SP tartışmanın koşullarını dikte ediyor. Kolektifler intihar ediyor. Tek aday için koşulların varolmadığını söylemeliyiz".
Platform 1'in bir başka lideri Laurent, Lig'in 29 Mayıs'ı değil, kitle grevlerinin yaşandığı 1995'i ve birleşik solun sosyal liberal politikalara kitlesel direniş kanalı açtığı 1997'yi kilit referans noktası olarak alması gerektiğini ifade ediyor.
"Solda sistemin devamından yana olanlarla mücadeleyi temel alanlar arasında bir bölünme var" diyor. Biçimsel olarak doğru olsa da, bu bölünme hayır kampanyasının pek çok KP ve SP taraftarını -henüz devrimci değilse de- daha militan konumlara çekmenin mümkün olduğunu gösterdiği gerçeğinin üzerini örtmekte kullanılıyordu.
Sabado -tüm yönleri ve amaçlarıyla, devrimci bir - anti kapitalist program üzerinde tek bir adaydan yana olduğunu açıkladı. Platform 3 konuşmacıları sol bir hat oluşturma olasılıklarına daha açıktılar. Örneğin, Marsilya'dan Remy şöyle diyordu: "Bu kongrenin amacı LCR'ın devrimci kimliğini bir kez daha kanıtlamak değil, hayır oyu kullanmış olan milyonlara somut bir inisiyatif sunmaktır".
Platform 1'in öne sürdüğü argümanların sekter mantığını daha küçük bir hizip olan Platform 2'den bir konuşmacı açığa çıkardı. Bu konuşmacı neo liberalizm karşıtı bir programın zorunlu olarak pro-kapitalist ve reformist olacağını söyledi. Bu mantığa Danielle Obono karşı çıktı ve anti kapitalizm ile neo liberalizme muhalefet arasında o kadar da keskin bir ayrım olmadığını ifade etti. Varolan durumun çok sayıda insanı birinden diğerine çekebileceğini söyledi.
Platform 4
Danielle Platform 4 üyesi. Bu yeni grup Leonce Aguirre ve Catherine Samary gibi eski LCR liderleriyle, Uluslararası Sosyalizm Akımı'ndan İngiltere'deki SWP benzeri olan Socialisme par en Bas yanlılarını bir araya getiriyor.
Platform 4 Platform 3 ile, LCR'ın sosyal liberalizmi reddeden herkesi birleştirecek yeni bir siyasi güç yaratmak için inisiyatifi ele alması gerektiği konusunda anlaşıyor. Ancak açıktır ki böyle bir inisiyatif bağımsız markisist örgütün feshedilmesi değil, kitlesel bir devrimci parti yaratmanın ilk adımı anlamına gelir.
Platform 4'ün son konuşmasını yapan Vanina koşulların olgunlaşmasını beklemenin tehlikelerine vurgu yaptı: "Sosyal liberalizmle yollarını ayıran çok sayıda insan 29 Mayıs Kolektifleri içinde bir araya geldiler. Başarının garantisi yok ama işe, yeniden bir araya gelmenin son erdiğini söyleyerek başlamak gerçekten yazık. KP kongresinden sonra yapılan bir anket, aktivistlerin %60'ının çıkarılacak ortak adayı kendi liderleri Buffet'ye tercih edeceklerini gösterdi".
Yeni ve görece küçük bir grup olmasına rağmen Platform 4 delegelerin seçildiği yerel konferanslarda %9 oy alarak kongre öncesi tartışmalarda gerçekten büyük bir etki yarattı. Platform 1 %50'nin altında oy aldı kongrenin onayını zor kazandı. Kongre Besancenot'un anti kapitalist bir platform üzerinde ortak başkan adayı çağrısıyla sona erdi.
Nihai karar Haziran'da yapılacak konferansa bırakıldı. Devrimci Komünist Birlik’in Fransız solu için hayati önem taşıyan bir şansı tepmemesini umut edelim.
Daniel Bensaïd
“LCR için olanaklar”
Referandum’daki zafer önemli ama sonuçları abartılıyor. Açık ki hayır oylarının asıl sesi soldu ama yüzde 20-30 sağ oylar da hayır dedi.
Açık ki hayır kollektifleri önemliydi ama me-sela 1988’de Komünist Partisi’nden ayrılarak cumhurbaşkanlığı seçimlerine katılan Pierre Juquin’i destek-leyen komitelerden daha azdı.
Kollektiflerin dinamiği ve yaşamı iki olguya dayanıyordu: Birincisi, yaşanan mücadeleler ki hemen hepsi yenildi. İkincisi, Birlik için KP ve Birlik (LCR)’ın yaptıkları uzlaşmalar.
FKP kollektiflere refe-randum kampanyasının oldukça geç katıldı ve katıldığında da sadece yarısında yer aldı. Asıl olarak kendi kampanyalarına ağırlık verdiler.
Düşük düzeydeki mücadele Sosyalist Parti’nin çeşitli hiziplerini geçen kasım ayındaki son kongresinde birleştirmesine olanak verdi. Sosyalist Parti şimdi FKP dahil tüm solu sentezlemeye çalışıyor.
Yeni liberalizmin ana partiler arasındaki farkı azalttığı ve böylece sola bir alan açtığı doğru. Ama bu alan bir boşluk değil. O çeşitli güçlerin etki için mücadele ettikleri bir alan.
LCR bizim posizyonumuzda devam etmeli. Bu da referandumdan sonra birleşik biradayın hayır kampanyasının platformu üzerinden ortaya çıkmasıdır.
Asıl ciddi sorun FKP ile LCR arasında bir anlaşma olup olamayacağı. FKP eğer bir adayı olmazsa puan kaybeder.
FKP çok değişti, onunla epeyce şey yapabiliriz. Ama FKP bir ideolojik akım değil bir aygıt ve onun kararlarını bu aygıtın yaşamaya devam etmesi belirler.
Daniel Bensaid Fransa’nın önde gelen düşünürlerinden ve LCR’ın kurucu üyelerinden.