Sendikal mücadelenin tarihi, sendika bürokrasisinin tarihini de içerir. Sendika bürokrasisi, işçi sınıfının kaçınması mümkün olmayan bir hastalıktır. Örgütlenmenin gerçek gücünü oluşturan kitlelerle, bu kitleler adına sendikaların belirli bir dönem yöneticisi olan sendika temsilcileri arasında, zamanla kalıcı bir farklılık oluşur. Bürokratik mekanizma, bu farklılığın kalıcılaşması sürecinde ideal biçimlere ulaşır ve mükemmelleşir.

Fakat kuruluş gerekçesi ne olursa olsun, hiçbir işçi örgütü, sonsuza kadar sadece geride durup saldırı olduğunda gardını alan bir örgütlenme olamaz. Çoğu kez, işçi sınıfının savunmak için yaptığı hamleler, egemen sınıfın tam kalbine nişanlanan bir silah işlevi görür. Hava yollarında iş güvencesi için bir grev, en pahalı ulaşım sektöründe ulusal ve hatta uluslararası bir krize neden olacak kadar büyük bir etki yapabilir.

İşte sendika bürokrasisi, temsilcisi olduğu örgütlerin tabanındaki kitlelerin eylemlerinin bu öngörülemez değişkenliği nedeniyle her dönemde değişken tutumlar almak zorundadır.

Sendika bürokrasisinin en son isteyeceği şey, kitlesel işçi eylemleridir. Sendika yöneticileri, kitlelerin eylem gücünün hayaletini öne sürerek, devletle ya da patronlarla masa başında anlaşmaya çalışır. İşçilerin sokağa çıkması son tercihtir. Ama bir kez işçiler sokağa çıktığında sendika bürokratları ya eylemleri erteleyip tabanın gözünde teşhir olmak ya da eylemlere liderlik edip devlet ya da patronlar tarafından gözden çıkartılmak gibi bir açmazla karşı karşıya kalır.

Bu yüzden sendika bürokrasisini aşmanın yolu, sendikanın tabanını harekete geçirecek taleplerle örgütlenen eylemlerdir. Sendika bürokrasisinin panzehiri, sendika yönetimlerine daha dürüst solcuların girmesi değildir. Bu sadece daha solcu yeni bir bürokrasiyi savunmak anlamına gelir.

Sendika bürokrasisi aşılabilir ama sürekli tabanda örgütlenen, devlete ve patronlara karşı tabanın çıkarlarını savunan militan bir sendikacılık anlayışının yaygınlaşması şartıyla.