Tolga Tüzün
1976 yılında ilkokula başladım. Önlük giymeye can atıp atmadığımı hatırlamıyorum çünkü sadece beş yaşındaydım, önlüğün ne olduğuna, neyi simgelediğine kafam basmıyordu. Sanırım şimdiki ana muhalefet partisinin lideriyle ortak paydada buluştuğum ender anlardan birisiydi; tabii ben beş yaşındayken önlüğün, devletin toplumsal hayatı kendi tektipçi, tekdilci, tekdinci imgesi temelinde örgütlerken kullandığı alçakça bir aygıt olduğuna uyanamamıştım. CHP liderinin bu yaşında buna uyanamamış olmasının altında yatan sebep ne olabilirdi? Şöyle buyurmuşlar: “Şimdi bakın tek tip getirilmesinin nedeni bütün çocukların kendilerini eşit hissetmesidir. Kim fakir, kim zengin belli olmaz” Bizim sınıfta bayağı belli oluyordu çünkü kayıt defteri diye bir şey vardı müdürün odasında ve kimin ebeveyninin ne iş yaptığı, nereli oldukları yazıyordu orada. Bunun sonucu olarak, bizim kapıcı çocuğu Hakan hergün en az bir fasıl sopa yiyor, öğretmen kim ne hata yaparsa yapsın ibretlik olarak Hakan’ı dövüyordu. Biz de duruma uyandığımız için herhangi bir suç işlediğimizde ya “Hakan yaptı” diyor ya da onun dayanılmaz teşvikleriyle suça itildiğimizi itiraf ediyor ve Hakan’ı yanakları tokattan kıpkırmızı, yakası kopmuş bir şekilde eve uğurluyorduk. Hakan tabii ki yalnız değildi başka kapıcı çocukları ve işçi çocukları vardı Hakan’ın kümesinde. Küme olarak sıra dayağına çekilmeleri olağandı. O zaman kümelerle oturuluyordu ilkokullarda, hâlâ öyle mi bilemiyorum, ama sözde korporatist, imtiyazsız, “her çocuğun kendini eşit hissettiği” bir önlüklüler yığını basbayağı ekonomik sınıflarına göre kümelenmişlerdi. Zengin ailelerin çocukları hep beraber öğretmen masasına yakın; orta sınıflar sınıfın ortalarına yayılmış; ve en arkada da işçi sınıfının çocukları…Önlüklerinden de, tavırlarından da, yedikleri dayaktan da kimin fakir kimin zengin olduğu gözler önündeydi. Egemen sınıfın kimin ne giyeceğini düzenlediği bir toplum modelinde dayağı hep Hakan’lar yiyecek, beslenme çantasına ne koyarsanız koyun farketmez.