Roni Margulies
Abdullah Öcalan’ın barış mesajının bir milyondan fazla kişiye okunduğu Diyarbakır Newroz’unun ertesi günü, Sözcü gazetesinin baş sayfası ateş püskürüyordu. Her gün olduğu gibi, o gün de sayfadaki her haber, her yazı nefret ve öfke kusuyordu.

“Biz Türkler herkesten üstünüz, Kürtlerin hepsi katildir, Atatürk’ün askerleri olan bizler hiç kimseyle barışmayız. Ne barışı lan?” şeklinde özetlenebilecek olan sayfada sadece bir tane “olumlu” haber vardı.

Gazete, İçişleri Bakanı Muammer Güler’den övgüyle söz ediyordu. (İzlemeyenler için söyleyeyim, Sözcü’de herhangi bir AKP’linin övülmesi görülmüş şey değildir, çünkü AKP vatanı Abdullah Öcalan ve Kürtlere satmaktadır).

Meclis’teki konuşması sırasında MHP sıralarından “Diyarbakır'da neden Türk bayrağı yok?” diye bağırılması üzerine, Güler şöyle demişti:

“Diyarbakır'da gerçekleştirilen Nevruz etkinliğinde Türk bayrağı olmamasını ben de nefretle kınıyorum. Türk bayrağının orada olmaması büyük bir eksikliktir. Bu konudaki yetki ve sorumluluk adli mercilerindir, ancak bizim tespitlerimiz vardır. Bu tespitlerimiz adli mercilere teslim edilecektir.”

Aynı gün, Başbakan da aynı tepkiyi gösterdi.

“Diyarbakır'da yapılan mitingde Türk bayraklarının olması gerekirdi. Bayrağın olmaması mesaja ters düşüyor; provokatif bir yaklaşımdır. Bayrağımızın olmaması önemli bir eksiklik. Bunu bir şov olsun diye söylemiyorum” dedi.

Güler’le Erdoğan’ın şov yapıp yapmadığını bilemem. Ama durumu hâlâ anlayamadıklarını biliyorum. Anlatayım.

Kürtler “Türk” olarak yaşamaktan bıktı. Uzun, zor ve nihayet muzaffer bir mücadeleyle önce Türk olmadıklarını, sonra da Türklerle eşit olarak yaşama haklarını kabul ettirdiler.

Yani “Türk” olarak adlandırılmama, “Türküm, doğruyum, çalışkanım” dememe, Türkçe eğitim görmeme haklarını. Ve benzer hakları.

Bu bayrağın adı “Türk” bayrağı olduğu sürece, Türk olmayanlar onu bayramlarda yükseltmeyecektir.

Anlamak çok zor olmasa gerek.

Güler’le Erdoğan da yakında anlayacak. Başka çareleri yok.