İşçi sınıfının uluslararası, birlik, dayanışma ve mücadele günü 1 Mayıs yaklaşıyor. Türkiye’de 1 Mayıs 2013’e damgasını vuracak olan kuşkusuz barış sürecidir.

1984’ten bu yana devletin Kürtlere karşı savaşından en çok işçi sınıfı kaybetti.

Ölenler emekçi çocuklarıydı ve savaşın bütün maliyeti yine emekçilerden kesilen vergilerle karşılandı.

Savaş sürdükçe yoksullaştık. Savaş sürdükçe bölündük.

Kandan beslenen ırkçılık ve milliyetçilik en çok işçi sınıfına zarar verdi.

Egemen sınıf, milliyetçilikle işçi sınıfını böldü.

Bölünmüş bir işçi sınıfı ne asgari ücretin açlık sınırının üzerine çekilmesi, ne iş cinayetlerinin önlenmesi gibi haklı talepler için bile mücadele edemedi.

Savaş sürdükçe anti-demokratik yasalar karşımıza konuldu. Grevler yasaklandı. Örgütlenme hakkı engellendi.

Emekçiler insanca yaşam istediğinde hep ‘kaynak yok’ dendi.

Kaynak hep vardı ama savaşa akıtılıyordu.

Şimdi on yıllardır süren bu kâbustan kurtulma şansımız var.

Hükümet ile Kürt hareketi arasında süren barış görüşmelerinin kalıcı bir çözümle sonuçlanması, Kürt halkının özgürlüğünü kazanması, Türk ve Kürt işçilerin nihayet eşit olması işçi hareketinin de ayakları üzerine doğrulması için gereken zemini sağlayacaktır.

Savaş isteyenlere bakın. Sendikalarda cirit atıyorlar. İşçi mücadelelerine milliyetçiliği taşıyorlar. Esas bölücüler onlardır. On yıllardır sendikalara çöken, bizlerden kesilen aidatları yağmalayan bu çetelerdir.

İşçi sınıfı 1 Mayıs’ta savaşı ve baskı rejiminin sürmesini isteyenlere karşı sesini yükseltmelidir.

Sessiz barış isteği, büyük bir çığlığa dönüşmelidir.

Sendikalar aralarındaki sorun ve rekabeti bir yana bırakmalı, birlik isteyen tabanı dinleyip 1 Mayıs mitinglerini ortaklaşa düzenlemelidir.

DSİP, 1 Mayıs meydanların barışın, çözümün, özgürlüğün sesini yükseltecek.

Gelin birlikte yürüyelim!

Birleşen işçiler yenilmez!