SSCB ve Doğu Bloku’ndaki devlet kapitalisti rejimler işçi sınıfının kolektif eylemiyle çökerken, Batı’da kapitalizmin ideologları bunu “sosyalizmin ölümü” olarak adlandırıyor, tarihin sonunun geldiğini ve geniş halk kitleleri açısından kapitalizmin sürdürülebilir tek üretim modeli olduğunu haykırıyorlardı. Onlara göre işçi sınıfı artık bir sınıf olarak yoktu, toplumu açıklayan büyük anlatılar geçerliliğini yitirmişti.

Fakat işler küresel elitlerin istediği gibi gitmedi. Hem kapitalizmin sürdürülebilirliği açısından hem de ezilen yığınların hayatlarında yaşadıkları sorunlara verdikleri tepkiler açısından.

Küresel kapitalizm, 2008 yılından beri krizde. Ekonomik durgunluk, 1930’lardan beri görülen en ciddi kriz olarak karşımızda duruyor. Marks’ın kapitalizm tahlili, kâr oranlarının düşme eğilimi, kapitalizmin devamlı olarak gebe olduğu ve bugün yaşadığımız krizi anlayabilmek açısından bize yol gösteriyor. Öyle ki, bizzat sermaye sınıfının sözcüleri dahi Marks’ı “yeniden keşfediyor”.

1970’lerin sonunda sermayenin kârlılık krizini çözmek için ortaya çıkan neoliberalizm iflas etmiş durumda.

Üstüne üslük, egemenler kapitalizmin krizini sıradan insanların kazanılmış haklarına, ücretlerine ve hayat standartlarına saldırarak çözmeye çalıştıkça, çalışan kitleler her yerde buna kolektif olarak direniyor.

İşçi sınıfı ise yok olmuş değil. Yunanistan’da iki yıl içerisinde 27 genel grev oldu, hükümetler devrildi, Troyka’nın programını –işçilere rağmen- uygulayacak bir koalisyon hükümetinin kurulabilmesi aylar aldı.

Arap Baharı’nın erken safhalarında, milyonlarca Mısırlı Tahrir’i doldurup Mübarek’in gitmesini isterken, 30 yıllık diktatörün hazin sonu işçi sınıfının genel greviyle geldi. Kolektif olarak davranma yeteneğine sahip tek toplumsal sınıf olarak işçiler, dünyanın her yerindeki mücadelelerde belirleyici rol oynamaya devam ediyorlar.