Toplumun bazı mücadeleleri için o mücadeleye uygun örgütler gerekir.

Örneğin ücret zammı veya daha iyi çalışma koşulları veya daha kısa çalışma süresi isteyen işçiler için bir sendika örgütlenmesi gerekir.

İşyerlerinden mobbinge uğrayan işçiler için bir kampanya, belki bir dernek gerekir. Mobbinge karşı mücadelede kararlı bir sendika gerekir.

Bu tür örgütler üyelerinin, örgütün çalışmalarına katılanların siyasi birliğini aramaz. Farklı siyasi eğilimlerden insanlar sendikada birlikte olur, birlikte greve çıkar veya bir arkadaşlarının uğradığı haksızlığa karşı birlikte mücadele eder.

Ücret zammı istemek için mutlaka devrimci sosyalist olmak gerekmez.

Ama bu tür mücadeleler işçilerin, emekçilerin yaşam içinde karşılarına çıkan sorunları çözmek için vardır. Daha iyi bir yaşam için verilen mücadelede gereklidirler.

Ancak, işçilerin sömürüden bütünüyle kurtulmaları için daha farklı, siyasi bir mücadele vermek gerekir.

Siyasi mücadelenin aracı siyasi partidir.

Siyasi parti aynı şeyleri düşünen ve aynı siyasi hedefler için mücadele eden insanların birliğidir.

Siyasi parti çeşitli mücadeleler içinde yer alan üyeleri aracılığı ile çeşitli mücadeleleri birleştirir, tek bir mücadeleye çevirir.

Kapitalizmin çok çeşitli alanlarda işçi ve emekçilere verdiği zararlara karşı her alanda mücadele etmek zorundayız. Bütün o mücadelelerin birleşmesi kapitalizmin sonu olacak daha büyük bir mücadeleyi hazırlar.

Yeterince güçlü, emekçiler arasında yer edinmiş bir devrimci sosyalist partinin olmaması Arap Devrimleri’nin başlıca zayıf noktası. Bu ülkelerde devrimci partiler baskı sonucu oluşamadı ve bu nedenle devrim süreçlerinde büyük yığınların örgütlenmesini hızlandıracak, güçlendirecek örgütlerden mahrum olan devrim süreçleri yavaş ilerliyor.

Ortadoğu ülkelerinde devrimci partilerin kurulup güçlenmesi devrimlerin de kaderini belirleyecek.